Naar triacastela

Nou, dan nu maar het verhaal over de afgelopen 2 dagen. Het was bar en boos. De ochtend vertrokken uit Villafranca del Bierzo. De strat was al niet best. Het regende. Nou een dagje regen zou wel gaan. Dat moet je op de camino ook een keer meemaken. De 2e dag richting Roncesvalle hadden we regen, hagel en sneeuw. Daarna droog en mooi weer en we hoopten dat dit zo zou blijven. Helaas. Je kan niet alles hebben. Na een km of 5 begon het iets harder te regenen en alles nog nog wat licht omhoog. Alles aan je, ondanks regenkleding wordt klam, vochtig en koud. Eerst maar een koffie stop inlassen. Na de koffie weer verder. Alles ging eigenlijk wel voortvarend tot aan het klimmen. Het zou een bizarre klim worden van 7km met stijgingspercentages van 20/25%. Dat gaat je best in de benen zitten. Die waren al koud en dat is niet bevorderlijk. Bij La Faba even een break want bij de meeste leek de motor even op. Bij waar we dachten een barretje even stoppen. Nou die zaten midden in een verbouwing, maar ze wilden wel een bakkie koffie zetten voor ons. Toch lieve mensen langs de camino. En gratiszzz. Nooit weg. Even bijkomen van het heftige klimmen. En de regen kwam met bakken naar beneden. Wachten tot het minder ging. Met de motregen weer verder geklommen. 5 to go. Naar mate we verder bovcen kwamen begon met de regen de wind toe te nemen. Hell of a job daar op de berg. Echt zwarte sneeuw gezien. Om de paar honderd meter stoppen om de benen rust te geven. 2,5 voor de top nog een alberge voor de bak koffie. Nat en doorweekt naar binnen. Koffie warmte ons wat op. Nog effe door naar de top in Cebrero. Wat een gehucht. 3 restauranten, een supermarkt, wat hostels en 1 alberge. Dus buiten in de rij staan voor inschrijven. Geen overkapping zoals in ponferrada. Na 20 minuten aan de beurt voor een stempel, inschrijven, betalen en naar je zaal. Wat een slaapfabriek. 50 stapelbedden in 1 ruimte. Elke meter wordt benut. De warme douche was in ieder geval welkom. Maar wel met z’n allen op een rij. Dames en heren hebben aparte douches. Daar sta je dan met Italianen en Spanjaarden 6 op een rij voor een beetje warm water. Afijn, daarna rustig het bed opgezocht om wat te rusten. Maar ja, iedereeen komt binnen wandelen en maak leven. Logisch ook weer. Wel even een irritante italiaanse dame op haar nummewr gezet. Die zat luidop te belklen met familie of zo. Nou daar had ik geen behoefte aan. Even met een streng doch vriendelijk gezicht gezegd dat ze op moest zouten met dat bellen en maar naar de eetzaal moest gaan. Applaus van wat Amerikanen en Duitsers. Die begrepen mijn taal een beetje. Ik ga echt niet herhalen wat ik echt gezegd heb. Dat herhaalde zich later op de avond zo rond 9 uur een keer met een Spanjaard. Ik mijn bed uit en naar hem toe. Hee, mafketel, Phone off. Stop it. In notime was dat ding uit. Even over 10 ging het licht uit en lagen er nog heel wat te i-phone. Dat is niet erg, als het maar geen lawaai maakt. Niet zo’n best nacht gehad met zo’n grote groep op de zaal. Veel snurkers e.d. Vanochtend om 6 uur maar weer op. Ja, je zit nu eenmaal in een ritme. En wat denk je….regen. Nog vochtige schoenen aan, maar na een paar kilometer sta je te soppen in je schoenen. Je maalt er dan niet meer om dat je dwars door een plas heen banjert. Nat is nat en het wordt er niet droger op. Wat doe ik hier eigenlijk denk je dan. Bij de volgende top de Alto do Polo was het heel bizar. Wind en regenstorm. Het gierde er over en je zag hele regenwolken voorbijtrekken. Bij de ALbergue daar overlegd wat we zouden gaan doen. We moest nog een 12km gaan . Besloten werd de albergue binnen te gaan. Koffie , en dan een taxi te laten bellen door de eigenaar van de albergue. Samen uit samen thuis dus. Na een half uur kwam de taxi en te bizar voor worden, maar hij had geen 40 meter zicht. Uiteindelijk kwamen we in triacastela aan. We werden voor de albergue, die al open was aan. In checken, stempeltje, betalen, uitpakken, douchen en onder een warme deken. Nu weer een beetje bijgekomen. Het regent nog steeds, dus een goede keus gedaan. Ach, die 12km op een afstand van 800km zou ik me niet schamen. Het is een keer niet anders. Veiligheid en gezondheid gaat voor alles. De kleren konden in de droger en voor de schoenen hebben we al twee keer nieuwe droge kranten in gedaan. Die beginnen aardig te drogen. Overigens weinig foto’s gemaakt deze dag. Je wil je jack wel dichthouden. Ook dat is jammer. De taxi’Sarria. Ias maars hier maken overuren door heen en weer de berg op te rijden. Plukken overal verkleumde lopers onderweg op. Overgens wel tegen betaling. Maar wij waren met z’n 4-en voor 30 euro beneden. Viel mee dus. Voor morgen wordt er iets beter weer voorspeld. Met wat zo’n en hier en daar een bui rond het middaguur. Daar is mee te leven. De etappe morgen is vlak en gaat naar Sarria. 18km met een korte klim. Dus te doen. We gaan er weer voor morgen. Had het overigens blijven regenen had ik een of 2 dagen rust genomen hier in het dorp. Maar met nog 5 dagen te gaan, morgen op de 100km grens, blijf ik bij het groepje tot santiago. Saluti allemaal weer.