Naar Ages

Het moet ook niet gekker worden. Het wordt het met de dag. Om 5 uur stonden ze al om te kleden in het donker. Sommigen op het toilet of de badkamer om de anderen maar niet te storen. Maar ja, en dan??? Lig je om half 6 alleen op de kamer. Wel lekker rustig. Dus er ook maar uitgegaan en om 6 uur stond het hele zwikkie buiten in het pikkedonker. Het dorp uit ging nog wel onder straatverlichting. Sommigen deden de lampen aan die ze met een band op het hoofd hadden. En daar ging een dansend geheel van feestverlichting door het verlaten landschap. Niks ochtendgloren. Op je gevoel en je voorganger af. Gisteravond tijdens de gezamenlijke maaltijd hadden we het er al over. De beklimming. Senorita Estabeles de Montijochio had een pasta maaltijd voorgeschoteld. Prima te hachelen met een paar flessen Rioja. Die kreeg je er gratizz bij. Gelijk van start even een kleine aanloop van een paar kilometer en dan 12km in de stijgbeugel voor de klim. Oeps, de eerste 100 meters logen er niet om. Als je niet wist dat je hamstrings had, nou dan wist je het nu wel. Die zaten na 50 meter al dik aan je begin. Het werd later wat minder stijl. Gewoon doorharken en schoffelen. Na een half uur komt de gewenning en een paar uur later ben je boven. In de stand rust en wat bijtanken. Gelukkig was het wolken dicht en kon de zon niet doorkomen, maar wel warm en drukkend. Na een lichte afdaling kom je San Juan de Ortega letterlijk binnenrollen. Ik nog voor de gein zeggen tegen een paar australiers. Just on de corner a coffeshop. Kan toch niet met een plaatsje van 20 inwoners ( volgens het boekje). Wat schets de verbazing, een alberge. Hé , man from holland, you right, how you know that. Little para-abnormal. Dus het groepje aan en bak koffie. Had met mijn Amerikaanse moeër en dochter afgesproken dat we tot Atapuerca ( wat al snel omgedoopt werd tot acapulca) zouden lopen. Een 24km ongeveer. Een dorpje ervoor even de plannen doorgenomen. Lopen we door of blijven we in Ages. De kans dat Atapuerca vol is , is heel groot. Iedereen gaat daar naar toe en er zijn maar 50 slaapplaatsen. Als dat vol is, moet je 6 km verder. Deal gemaakt dat we zouden stoppen. Heel verstandig met 22km al in de benen. Dan is het morgen nog 26 naar Burgus. Is te doen. Alberge opgezocht. Alberge de Municipal en voor 8 euro een nachtje prima. De gok is goed uitgevallen, want in no-time stroomde het hier vol. Het volgende dorp Atanogwat was completo. Pfffft. Ja het is een beetje aan het hollen geslagen op de camino. Het seizoen gaat een beetje beginnen. Er stappen er ook een aantal uit, die eind van het jaar daar weer beginnen en er stappen er weer in die in Burgos beginnen waar ze de vorige keer gebleven zijn. En dan heb je ook nog een groep die de rugzakken iedere dag naar een ander alberge laten vervoeren en dan zit je ook met besproken plaatsen. Vanvond hier met z’n allen aan het pelgrims menu. Iedereen ligt op rust. Heb ik ook maar gedaan, want de afgelopen was niet best met slapen. In een hok van 5 bij 5 waren 7 stapelbedden geplaatst. 14 personen die er sliepen, geen frisse lucht , warm en een paar harde snurkers. Ja dat is het lot van de camino. Er zijn ergere dingen in het leven. Vanmiddag dus wat slaap ingehaald. Morgen dus naar Burgos. Doel was dit een beetje ongeschonden te halen en met de handrem erop is dat aardig gelukt. Heb mezelf aardig in toom weten te houden deze reis. Een germiddelde van 22km per dag is niet snel, ook niet langzaam. Maar wat voornamer is: geen pijntjes en of blaren. Heel houden was mijn motto. Vanaf Burgos is het nog maar 485km te gaan. Wat ik doe in Burgos hangt een beetje af waar ik zin in heb. Ik laat het maar op me afkomen. Buenez Diaz allemaal.