flekkefjord
Door: Imre
Blijf op de hoogte en volg Imre
03 Mei 2011 | Noorwegen, Flekkefjord
Het was me het dagje weer wel.
Lekker ontbijtje gemaakt en koffie gezet en om 9 uur vervolgde ik mijn tocht.
Bordjes Nordsjorute volgen en het komt allemaal goed. Nou begon lekker. De weg af, stond ik voor de zee. Hier linksaf. Over een karrespoor. Overal van die scherpe steentjes en steeds proberen te ontwijken zodat je niet lek rijd. Moet zeggen fantastische natuur en zou niet over de weg willen rijden. Het schiet geen zak op, maar je krijgt er wel iets moois voor terug. Het zonnetje deed zijn best. Heerlijk wind mee en kilometertjes vlogen onder de wielen door. Je hoorde mijn banden zingen. Door het gehos over die keitjes begon spontaan mijn i-pod te spelen. The winner takes it all. Nou effe niet als je zo hobbel over die paden. Mooie fietspaden langs de 44. Opeens rechtsaf gaf het bord aan. Jiesus Maria wat een klim. Niet lang maar wel alles gruis. Ik dacht eerst nog laat ik de weg volgen naar Egursund, maar niet lullig doen, gewoon de route volgen. Nou dat heb ik geweten. De hel op aarde. Een grand canyon in het klein. Hier kunnen mountain bikers hun hard ophalen. Geen weg voor fietstassen. Je kon niet normaal de heuvels op. Er lag zoveel los grind dat je bleef steken., Steeds van fiets af en lopend die heuvels op. Kinderachtig??? Ja als je een mountainbike heb. Nee als je daar rij met fietstassen. Niet te doen. Helemaal gesloopt kwam ik in Egursund aan. Bij de Shell cola en een hamburger tot me genomen. Zo de middag kon beginnen. Hou je vast en neem plaats op je stoel. 3 lange en soms steile klimmen achter elkaar uitgesmeerd over 30 km. De klimmen hadden een lengte van 5 tot 9 km. De eerste ging nog wel en halverwege begon het te spetten. Bij een bushokkie heb ik gescholen. Op gegeven moment was het droog en ben weer verder gaan klimmen. Vlak voor de top begon het weer te regenen. Nergens schuilplek, dus doorkarren maar. In de afdaling werd ik drijfnat. Nauwelijks beneden kon ik gelijk weer aan de bak. Huppekee weer omhoog. Dat stond niet in de folder van het reisbureau. Nergens een plek om te schuilen. Door getrapt naar boven. Ik reed met een korte broek en mijn benen verstramden een beetje, tegen kramp aan. Af en toe even stoppen en de laatste 100 meter naar boven gewandeld. Doornat en doorkoud. Hup maar weer naar beneden. Kom ik bij een onverlichte tunnel. Pikkedonder. Je kon helemaal, maar dan ook helemaal niets zien. Je wist niet of je aan de kant of in het midden liep, fietsen was zo ie zo geen optie. Door de auto’s die af en toe aankwamen kon je door hun lichten zien waar je liep. Ik had wel mijn achterlicht aangedaan. Dan konden ze me zien en kon ik de kant induiken. Was blij dat ik het licht van de andere kant zag en me een beetje kon oriënteren waar ik liep. Dan de afdaling in met regen op je test en dat is al geen pretje als je nog een bril op heb ook. Beneden aangekomen zeik en zeiknat, tot het hemd doorweekt keek ik of er ergens iets van een slaapplaats te ontdekken viel, Flekkefjord was nog 17 kilometer waarvan 9 klimmen. Niet leuk. Bij de plaatselijke supermarkt heb ik nog nagevraagd of in het dorp (gehucht zeg maar) ergens te slapen viel. Nou dat zat er niet in. Ik was strontnat en had zoiets hier en niet verder. De enige oplossing was een taxi die me de berg kon overbrengen. Alles beter dan fietsen op dat moment. Het was voor mij één berg te ver en het moet leuk blijven. Dat trok ik niet meer. Bij de super kon ik mij omkleden in warme en droge kleren en zij zou een taxi regelen. In de taxi was ik blij dat ik dat gedaan had, want die klim zag er niet uit af en toe. Stukken van zeg maar la redoute, stukken Cauberg afijn te leuk om in de auto omhoog te rijden. Ik had dat met al die nattigheid niet getrokken en het zou meer lopen dan fietsen worden . In Flekkefjord een hotelletje geboekt voor een schappelijke prijs en langdurig onder de douche gestaan. Alle fietskleding hangt aan de verwarming te drogen. Even een berg te ver en mijn conclusie getrokken, rustig aan. Hahahaha. Maar ja onderweg steeds maar denk aan de spreuk van Alp d’huzes: OPGEVEN IS GEEN OPTIE. Er zijn grenzen, en die waren er. Morgen zou het weer droog worden en aan de afstand te zien kan ik Kristansand halen. Kan ik een dag later oversteken rustig aan door Denemarken en Duitsland met minder gekke prijzen.
Nou ajuus allemaal weer
Ben weer droog en springlevend en ik neem geen risico’s berg af en zeker met nat weer en een bril op. Wil weer heel thuis komen.
Groet, Imre
Lekker ontbijtje gemaakt en koffie gezet en om 9 uur vervolgde ik mijn tocht.
Bordjes Nordsjorute volgen en het komt allemaal goed. Nou begon lekker. De weg af, stond ik voor de zee. Hier linksaf. Over een karrespoor. Overal van die scherpe steentjes en steeds proberen te ontwijken zodat je niet lek rijd. Moet zeggen fantastische natuur en zou niet over de weg willen rijden. Het schiet geen zak op, maar je krijgt er wel iets moois voor terug. Het zonnetje deed zijn best. Heerlijk wind mee en kilometertjes vlogen onder de wielen door. Je hoorde mijn banden zingen. Door het gehos over die keitjes begon spontaan mijn i-pod te spelen. The winner takes it all. Nou effe niet als je zo hobbel over die paden. Mooie fietspaden langs de 44. Opeens rechtsaf gaf het bord aan. Jiesus Maria wat een klim. Niet lang maar wel alles gruis. Ik dacht eerst nog laat ik de weg volgen naar Egursund, maar niet lullig doen, gewoon de route volgen. Nou dat heb ik geweten. De hel op aarde. Een grand canyon in het klein. Hier kunnen mountain bikers hun hard ophalen. Geen weg voor fietstassen. Je kon niet normaal de heuvels op. Er lag zoveel los grind dat je bleef steken., Steeds van fiets af en lopend die heuvels op. Kinderachtig??? Ja als je een mountainbike heb. Nee als je daar rij met fietstassen. Niet te doen. Helemaal gesloopt kwam ik in Egursund aan. Bij de Shell cola en een hamburger tot me genomen. Zo de middag kon beginnen. Hou je vast en neem plaats op je stoel. 3 lange en soms steile klimmen achter elkaar uitgesmeerd over 30 km. De klimmen hadden een lengte van 5 tot 9 km. De eerste ging nog wel en halverwege begon het te spetten. Bij een bushokkie heb ik gescholen. Op gegeven moment was het droog en ben weer verder gaan klimmen. Vlak voor de top begon het weer te regenen. Nergens schuilplek, dus doorkarren maar. In de afdaling werd ik drijfnat. Nauwelijks beneden kon ik gelijk weer aan de bak. Huppekee weer omhoog. Dat stond niet in de folder van het reisbureau. Nergens een plek om te schuilen. Door getrapt naar boven. Ik reed met een korte broek en mijn benen verstramden een beetje, tegen kramp aan. Af en toe even stoppen en de laatste 100 meter naar boven gewandeld. Doornat en doorkoud. Hup maar weer naar beneden. Kom ik bij een onverlichte tunnel. Pikkedonder. Je kon helemaal, maar dan ook helemaal niets zien. Je wist niet of je aan de kant of in het midden liep, fietsen was zo ie zo geen optie. Door de auto’s die af en toe aankwamen kon je door hun lichten zien waar je liep. Ik had wel mijn achterlicht aangedaan. Dan konden ze me zien en kon ik de kant induiken. Was blij dat ik het licht van de andere kant zag en me een beetje kon oriënteren waar ik liep. Dan de afdaling in met regen op je test en dat is al geen pretje als je nog een bril op heb ook. Beneden aangekomen zeik en zeiknat, tot het hemd doorweekt keek ik of er ergens iets van een slaapplaats te ontdekken viel, Flekkefjord was nog 17 kilometer waarvan 9 klimmen. Niet leuk. Bij de plaatselijke supermarkt heb ik nog nagevraagd of in het dorp (gehucht zeg maar) ergens te slapen viel. Nou dat zat er niet in. Ik was strontnat en had zoiets hier en niet verder. De enige oplossing was een taxi die me de berg kon overbrengen. Alles beter dan fietsen op dat moment. Het was voor mij één berg te ver en het moet leuk blijven. Dat trok ik niet meer. Bij de super kon ik mij omkleden in warme en droge kleren en zij zou een taxi regelen. In de taxi was ik blij dat ik dat gedaan had, want die klim zag er niet uit af en toe. Stukken van zeg maar la redoute, stukken Cauberg afijn te leuk om in de auto omhoog te rijden. Ik had dat met al die nattigheid niet getrokken en het zou meer lopen dan fietsen worden . In Flekkefjord een hotelletje geboekt voor een schappelijke prijs en langdurig onder de douche gestaan. Alle fietskleding hangt aan de verwarming te drogen. Even een berg te ver en mijn conclusie getrokken, rustig aan. Hahahaha. Maar ja onderweg steeds maar denk aan de spreuk van Alp d’huzes: OPGEVEN IS GEEN OPTIE. Er zijn grenzen, en die waren er. Morgen zou het weer droog worden en aan de afstand te zien kan ik Kristansand halen. Kan ik een dag later oversteken rustig aan door Denemarken en Duitsland met minder gekke prijzen.
Nou ajuus allemaal weer
Ben weer droog en springlevend en ik neem geen risico’s berg af en zeker met nat weer en een bril op. Wil weer heel thuis komen.
Groet, Imre
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
