Arnolstein- Di Sedegliano

Dag 19. Arnoldstein- Di Sedegliano. 110km. Hele dag zon. 24gr. Veel afdaling.
Kom je, denk je een beetje op tijd voor je ontbijt, blijken al die bouwvakkers je al voor geweest te zijn. Alle manden en schalen leeg. Dus maar even netjes gevraagd of ze nog wat willen bakken. Ik heb ook trek. Nou alles kwam op tafel hoor. Met nieuwe brandstof op naar de top. En wat denk je na gister. Een fantastisch fietspad omhoog. Heerlijk 10km geklommen. Liep niet stijl, alleen de laatste km. Mooi het meeste op het middenblad kunnen fietsen. Top lag op 950 meter. Na6 km Forza Italie binnen. Je kan zeggen van die Italianen wat je wel, maar kledingstijl hebben ze wel en alles strak. Gewoon maatwerk. In het altijd feestend Tarvisio volop in de slingers en roze ballonnen en feesttenten. Ja morgen komt de giro hier langs. Je meent het. En nu al feesten. Ja een dag ervoor, de dag zelf en een dag erna. Enneh… ze komen er alleen maar door??? Flits 2 minuten en weg is alles. Dat heeft dus elk dorp waar ik door kwam. En dan zit je 40km voor de finish. Op de top een hele lange afdaling van 30km naar beneden. Ging niet hard maar wel lekker. Met een gangetje van 30 zonder trappen, relaxed naar beneden. Zonder te remmen dus. Heerlijke weg, god bestaat. Bij oppasso ging ik richting Pordenone. Dus morgen schuin doorsteken naar Vizenza. Daar zie ik wel weer verder en kan ik mijn routeboek weer gebruiken. Dit stuk van vanochtend tot morgenmiddag is een beetje goed opletten waar je rij. Zal straks even de plaatsen waar ik langs moet op een papiertjes schrijven. Wel zo makkelijk. Ben dus gearriveerd in hotel Angela. Gewoon een familiebedrijf met een benzinepomp, krantenshop, pizzeria en hotel. Pa runt de boel, moeder en dochter achter de bar, oma in de rolstoel naait de gordijnen en zoonlief , niet helemaal 100%, zit met een tennisbal proberen de afvalemmer open te krijgen. Dus stuiteren en hopen dat ie op de knop springt dat ie open gaat. Ik verzin het niet. Ja je moet wat als je nergens anders huizen in je omgeving heb. Of ik nog wil eten, wat hij heeft spaghetti van een speciaal recept. Nou hebben ze in italie allemaal wel een recept van de moeder van een tante der zus. Spaghetti is koken door debielen. Pan kokend water, een handvol staafjes er in, 10 minuten wachten, een sliert eruit halen en tegen de tegels gooien. Blijft ie plakken is het goed. Hele kunst. Heb ooit eens tijdens een kookles en kluit van die slierten tegen het stuukwerk gegooid. Was de leraar niet blij mee. Zeker niet toen de saus er nog bij zat. Niet geslaagd. Morgen zal ik het nog met droog weer redden naar Vizenza, maar volgens Accuweather ligt de hele lijn Verona, Brescia, Bergamo, Milaan van donderdag tot zondag onder de regen. Dus als ik morgen in Vizenza aankom beslis ik die dag er op wel wat ik ga doen. Bovengenoemd traject heb ik al een keer gefietst met mijn reis van Venetie naar Amsterdam. Dus als het weer zo blijft verleg ik mijn koers naar Genua aan de Middellandse zee. Ik zie het wel. Ik maak me nog geen zorgen voor de dag van morgen, maar een beetje vooruit denken mag wel. Groetjes allemaal weer. Gaat lekker hier.